Ho Chi Minh City (Saigon)

Hier waren een paar mensen die ons allemaal in hun guesthouse wilden hebben, dus dan spelen we ze maar tegen elkaar uit. Uiteindelijk zijn we in een guesthouse beland die door een lichamelijk gehandicapte werd gerund. Hij is erg klein, zijn armen zijn erg kort en hij gebruikt zijn polsen om mee te schrijven, maar hij is echt wel bij de pinken.

De eerste dag hebben we maar een beetje de stad verkend. We hebben een pagode bezocht die nog steeds actief gebruikt wordt kwamen we achter. Constant kwamen er Vietnamezen met stokjes wierook aanzetten en allemaal buigen voor een altaar en dan op een bepaalde manier die wierook stokjes wegzetten. Grappig om een keer te zien. We zijn ook nog naar het War Museum geweest. Dit gaat over de Vietcong oorlog. Roy en ik wisten allebei niet dat Amerika hier zoveel schade had aangericht en dat ze hier chemische stoffen hebben verstrooid waardoor vele mensen mismaakt werden. Wij vroegen ons meteen af of die vent van onze guesthouse misschien ook een indirect slachtoffer is hiervan, want zijn vader lijkt ook niet helemaal goed.

Verder is het verkeer hier in Saigon nog gekker dan in Phnom Penh. Hier is het heel de dag spitsuur en hebben ze ook niet echt regels zo te zien. Alleen als er zo'n vent op een kruising op een fluitje blaast dan staat iedereen ineens stil. Maar toch vind ik de stad meer rust uitstralen dan Phnom Penh. Het heeft veel parken waar je lekker in kunt zitten en ze hebben hier echt overal neon lichten hangen, elk cafe, winkel en zelfs de kerk is verlicht met neon lampen.

De volgende dag zijn we naar Cao Dai en de Cu Chi tunnels gegaan. Op de rit er naar toe zijn we nog even gestopt bij Handicap Handicrafts. Hier maken mensen die gehandicapt zijn geraakt door de chemische oorlog van Amerika versieringen op sieradendoosjes, slippers, borden, meubels, enz. van schelpen en eierschalen die je kunt kopen. Er waren echt mooie dingen bij. In Cao Dai staat een tempel waar de boeddhisten, katholieken en nog wat andere geloven allemaal samen bidden. Elk geloof heeft wel zijn eigen kleur. De Cu Chi tunnels is dat tunnelstelsel dat door de Vietcong werd gebruikt om de Amerikanen te verslaan in de oorlog. We mochten ook 100 meter in de tunnels lopen/kruipen, alleen deze hebben 2x zo wijd gemaakt zodat toeristen er ook in kunnen. Moet je nagaan hoe nauw ze zijn geweest, zie de foto met Roy. Verder heb ik nog in een schuilplaats van de Vietcong gezeten en hebben we allebei met een M16 geschoten. Het was weer een intessante dag. Morgen gaan we met onze open busticket die loopt van Saigon tot Hanoi naar Dalat.