Ha Tien en Phu Quoc, Vietnam

Eindelijk zijn we dan in Vietnam. We zijn de grens overgestoken bij Ha Tien. Omdat we de laatste paar dagen in Cambodja niks anders gehoord hebben dan dat we echt naar het eiland Phu Quoc moeten gaan omdat het zo mooi is en het echt zonde is om dat over te slaan hebben we besloten om dat maar te doen. Maar eenmaal aangekomen in Ha Tien was de boot naar het eiland net een half uur weg, dus moesten we daar een nachtje blijven. In Ha Tien is niet veel te doen, we konden zelfs geen restaurant vinden om wat te eten. Als we ergens gingen zitten kon je er alleen maar wat drinken. Dus zat er niks anders op om van zo'n karretje op straat te eten. Ook wel leuk voor een keer, maar ze spreken hier echt bijna geen engels en konden ons dus niet vertellen wat het was. We hebben toen maar wat besteld en we willen allebei niet weten wat we hebben gegeten. Het vlees zag er namelijk uit als ingewanden. Gewoon ff niet bij nadenken.

De volgende dag zijn we met de speedboot naar Phu Quoc gegaan. Hier zijn we maar 2 daagjes geweest in verband met weinig tijd en omdat het een duur eiland is. We hebben dan ook niet meer gedaan dan op het strand gelegen en een dag een brommertje gehuurd. We zijn van het noorden naar het zuiden van het eiland gereden. In het noorden is een Nationaal Park dat bestaat uit bos, bos en verlaten stranden. De wegen zijn hier van zand met veel kuilen, stenen, hellingen en dalingen, dus petje af voor Roy omdat ie ons binnen no time hier over heen heeft gecrosst. Richting het zuiden waren de wegen geasfalteerd. Hier moest ook het mooiste strand van het eiland liggen, Sao Beach. Toen we het eindelijk hadden gevonden betwijfelden we of we wel goed zaten. Er was nagenoeg geen strand en de blauwe zee was ook ver te zoeken. Later hoorden we dat dit kwam omdat het veel geregend had en hierdoor en door de harde wind de zee nogal wild was en hoog stond en daardoor dus niet blauw.

Na die paar dagen relaxen besloten we richting Ho Chi Minh City (Saigon) te gaan. De tocht hier naar toe is weer een heel verhaal. Het kwam erop neer dat we nog net wel/net niet de bus naar Saigon konden halen toen onze boot weer in Ha Tien aankwam. Wij achterop een motobike gesprongen en voor onze neus zagen we de bus van het station wegrijden. Na gebeld te hebben zeiden de chauffeurs dat ze de bus wel in konden halen, mooi dachten we. Na een aantal km gereden te hebben kwamen we aan bij een eenzaam cafeetje waar we nog zo'n 20 min. op de bus moesten wachten. Toen ie eindelijk kwam rende er een vent naar ons toe en na onderhandelen hebben we uiteindelijk nog veel te veel voor ons ticket naar Saigon betaald, maar we dachten we zitten in de bus dus tja voor een keer... Moesten we halverwege de rit naar Saigon er weer uit! Moesten we overstappen en nog een keer betalen! Niet dus dachten we. De eerste bus was al weg en na ons hele verhaal uit te hebben gelegd op het 2e station, vertaald door een Vietnamese die gelukkig redelijk engels sprak, kwam er ineens een Vietnamees die ons verhaal ook gehoord had onze ticket betalen! Wat bleek nou, we hadden ons geld in de 1e bus aan de verkeerde vent gegeven, en die had ons geen ticket terug gegeven en die andere vent wist niet dat we betaald hadden dus dan houd het op. Maar na een lange rit zijn we uiteindelijk toch aangekomen.